گروه جهاد و مقاومت مشرق - متن زیر بخشی از خطبۀ دوم نماز جمعه تهران در تاریخ 9 آبان 1359 به امامت حضرت آیت الله العظمی خامنه ای است. بی تردید بازخوانی آن روزها، شرایط حاکم بر جامعه را برای نسلهای امروزی تصویر می کند.«من بعضى از اين يادداشت هائى كه به من شده، آورده بودم برايتان بخوانم اما وقت مى گذرد و اينها هم بسيارى تكرارى است. اما يك كودك هفت هشت ساله يك نامه براى من نوشته است اجازه بدهيد اين نامه را برايتان بخوانم كه نشان بدهد فرهنگ انقلابى جامعه ما به كدام سوى مى رود . اين كودك هشت ساله يا نه ساله نوشته: ( با خط كودكانه خودش ).
بسم الله الرحمن الرحيم
درود به امام خمينى رهبر انقلاب اسلامى - برادر خيلى خوبم آقاى خامنه اى، من پسرى هشت ساله هستم كلاس دوم درس مى خوانم، خدا كند زودتر بزرگ بشوم و به جنگ عراق بروم. حالا كه نمى توانم جنگ بكنم يك پلاك طلا دارم كه به شما مى دهم تا بفروشيد و در راه اسلام خرج كنيد. يك دختر خاله چهار ساله دارم كه يك النگو و يك پلاك براى بچه هاى جنگزده كه پدر و مادر ندارند، داده است. خواهر سه ساله من دو تا النگوى طلا داده كه به شما بدهم به بچه ها بدهيد. دعا كنيد مادرم شهيد بشود , چون خيلى دلش مى خواهد شهيد بشود . از طرف من دست امام را ببوسيد . سلام من را به آيت الله العظمى منتظرى و دكتر بهشتى و آقاى رفسنجانى و آيت الله خلخالى و آقاى رجائى برسانيد. خداحافظ شما و همه انقلابى ها .
اين فرهنگ يك كودك هشت ساله ماست كه در كلاس دوم درس مى خواند .
مردم ! اى برادران مسلمان! اى خواهران مسلمان! اى خانواده هاى شهيد پرور و قهرمان پرور! من به شما مژده مى دهم ملتى كه فرزند خردسالش چنين است , پيرش چنان است . امروز يك خانم مسنى در حدود 60 ساله يا بيشتر در منزل ما آمده بود گريه مى كرد مى گفت فلانى من از بس دنبال تابوت شهدا حركت كردم و تشييع جنازه كردم , ديگر دل ندارم . اشك مى ريخت، مى گفت مرا هم با خودتان به جبهه جنگ ببريد. آنجا هر كارى بگوئيد بكنم , رختشوئى كنم، غذا بپزم، خدمات انجام بدهم. شايد هم در آن ميدان كشته بشوم. آن كودك خردسال، اين خانم مسنى كه چندين ده سال از عمرش گذشته، اين فرهنگ جامعه ماست .
پروردگارا! به حرمت محمد و آل محمد تو را سوگند مى دهيم، اين جامعه، اين ملت و امام اين امت را روز به روز و لحظه به لحظه، موفق تر و مؤيدتر بگردان ( آمين نمازگزاران ) »
منبع: درمکتب جمعه – صفحات 373 و 374
